مقدمه: هدف اساسی مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی مداخله مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر و آموزش یکپارچه شایستگی های هیجانی بر بهزیستی اجتماعی، هیجانی و روانشناختی است. روش: این مطالعه یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و مرحله پیگیری است. جامعه آماری دربرگیرنده دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور رضوانشهر است و نمونه پژوهش شامل51 فرد مبتلا به اضافه وزن است که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جای گرفتند (17نفر در هر گروه). داده ها با استفاده از پرسشنامه بهزیستی ذهنی جمع آوری گردید. مداخله مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر طی14 جلسه و آموزش یکپارچه شایستگی های هیجانی در 12 جلسه اجرا شد، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت ننمود. یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو روش مداخله در ارتقاء بهزیستی و مؤلفه های آن تأثیرگذار بودند و گروه کنترل تغییر خاصی در مراحل ارزیابی نشان نداد. با این حال، تأثیر مداخله مبتنی بر روان شناسی مثبت نگر بر بهزیستی اجتماعی، روانشناختی و کلی بیشتر از مداخله دیگر بود. در کل، آموزش یکپارچه شایستگی های هیجانی اثربخشی بیشتری بر بهزیستی هیجانی داشته است. نتیجه گیری: به کارگیری این مداخله ها، می تواند برای ارتقاء بهزیستی افراد مبتلا به اضافه وزن مؤثر باشد.

پیشینه و اهداف: نه تنها یادگیری بلکه رشد یادگیرنده وابسته به رشد هیجانی است. معلمان به دلایل مختلف به جنبه های هیجانی در آموزش خود توجه نمی کنند. پژوهش حاضر در صدد شناسایی شایستگی طراحی هیجانی آموزش معلمان و معرفی جایگاه و اهمیت آن است. روش ها : برای رسیدن به هدف پژوهش از میان روش های کیفی، مرور روایی پژوهش ها و چارچوب پریسما (PRISMA ) استفاده شد. یافته ها: مرور منابع منتشر شده نشان داد؛ توجه به هیجانات برای رشد، یادگیری و آموزش مهم است؛ لذا ضروری است، معلمان تدریس خود را با هیجانات دانش آموزان پیوند دهند. طراحی هیجانی آموزش ریشه در پژوهش های حوزة تولیدات صنعتی داشته و در الگوهای طراحی مبتنی بر علوم اعصاب شناختی نیز توجه به هیجان یک اصل بنیادی است. الگوها و چارچوب هایی برای طراحی هیجانی آموزش شناسایی شد که مهم ترین آن‍ها: 1) مهندسی کانسِی؛ 2) راهبرد FEASP ؛  و 3)  راهبرد ECOLE بود. برای طراحی و تولید محتوای آموزشی مبتنی بر هیجان استفاده از فنون و راهبردهایی چون: 1) استفاده از داستان سرایی؛ 2) توجه به طراحی دیداری؛ 3) بازی­وار سازی و 4) فراهم سازی بازخورد به معلمان پیشنهاد شده است. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد در برنامة درسی تربیت معلم ایران چه در بخش دانش پداگوژیک و چه در بخش محتوایی و چه در بخش فنّاورانه، به طراحی هیجانی آموزش توجه نشده است؛ بنابراین توجه به این مهم در بازنگری برنامه های درسی تربیت معلم ایران ضروری است.

مقدمه: با توجه به افزایش روز افزون کودکان بی سرپرست و مشاهده ناسازگاری ها و اختلالات هیجانی در آنها که بر اثر جدایی از کانون خانواده به وجود می آید، توجه خاص به این کودکان احساس می گردد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش شایستگی هیجانی بر افزایش دانش هیجانی، تنظیم هیجانی و کاهش پرخاشگری کودکان بی سرپرست و بد سرپرست بود.روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان پسر بی سرپرست و بدسرپرست با دامنه سنی 4-8 سال در مراکز نگهداری شهر مشهد بودند. نمونه آماری شامل 18 کودک با رفتار پرخاشگرانه که با استفاده از نظر مربی و پرسشنامه پرخاشگری کودکان پیش دبستانی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (9) و گروه کنترل (9) گمارده شدند. گروه آزمایش در 10 جلسه 60 دقیقه ای، هفته ای دو جلسه تحت آموزش شایستگی هیجانی قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پرسشنامه پرخاشگری کودکان پیش دبستانی ارومیه، آزمون تطبیق هیجانی و مقیاس ارزیابی خود نظم بخشی پیش دبستانی و خرده آزمون گنجینه لغات مقیاس هوشی وکسلر پیش دبستانی در پیش و پس آزمون اجرا شد.یافته ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس، نشان داد که نمره دانش هیجانی، تنظیم هیجانی در کودکان گروه آزمایش در مرحله پس آزمون بیش از گروه کنترل بود. همچنین نمره پرخاشگری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در پس آزمون کاهش داشت. یافته های حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره بین مولفه های دانش هیجانی نشان داد که بین دوگروه در نمره پس آزمون دانش موقعیت هیجانی تفاوت معناداری وجود دارد.نتیجه گیری: آموزش شایستگی هیجانی می تواند روش موثری برای افزایش دانش هیجانی، تنظیم هیجانی و کاهش پرخاشگری کودکان باشد.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی بر اضطراب، حل مساله اجتماعی وحافظه کاری کودکان بوده است روش پژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه آماری عبارت بود از 30 نفر از دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی که از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (هر گروه 15 نفر). ارزیابی با استفاده از مقیاس چندبعدی اضطراب کودکان (MASC)، پرسشنامه تجدید نظر شده حل مساله اجتماعی (SPSI-R) و آزمون حافظه کاری دانیمن و کارپنتر (1980) انجام شد. گروه آزمایش، برنامه آموزش شایستگی هیجانی را بر اساس دو برنامه پیشگیری مبتنی بر هیجان EBP ایزارد و همکارانش (2008، 2004) و و مداخله مبتنی بر دانش هیجانی کول (2009) برگرفته ازحصارسرخی (1395)، به تعداد 10 جلسه 60 دقیقه ای دریافت کردند. نتایج حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره نشان داد که بین نمره اضطراب، حل مساله سازنده و حافظه کاری در کودکان گروه آزمایش در پس آزمون وگروه کنترل تفاوت معناداریوجود دارد. نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه آموزش شایستگی هیجانی می تواند روش موثری برای کاهش اضطراب و افزایش توانایی حل مساله سازنده، حافظه کاری کودکان باشد.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شایستگی های هیجانی-اجتماعی بر کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی دانشجویان بود. مواد و روش: پژوهش حاضر به روش آزمایش تصادفی کنترل شده با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پنج ماهه انجام شد. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه های تهران بود که از میان آن ها 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جای گذاری شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS) و مقیاس حساسیت اضطرابی (ASI) بود. گروه آزمایش در یک برنامه مداخله ای 10 جلسه ای شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS-27 انجام شد. یافته ها: نتایج تحلیل آماری نشان داد که میانگین نمرات کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی در گروه آزمایش در پس آزمون و پیگیری نسبت به پیش آزمون کاهش معناداری داشت (p < 0. 01). همچنین، اثر تعاملی گروه و زمان برای هر دو متغیر در سطح معناداری بود و اندازه اثر بزرگ گزارش شد (η² > 0. 60). آزمون بونفرونی نیز تفاوت معنادار بین مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری را در گروه آزمایش تأیید کرد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که آموزش شایستگی های هیجانی-اجتماعی به طور معناداری باعث بهبود توانایی تنظیم هیجان و کاهش حساسیت اضطرابی در دانشجویان می شود و این اثرات تا پنج ماه پس از مداخله پایدار باقی می مانند.

پیش زمینه و هدف: داشتن شایستگی توانایی اصلی برای انجام دادن مسیولیت های پرستاری است و تاثیر مستقیمی بر سلامت و ایمنی بیماران دارد. در همین راستا ارزیابی، حفظ و توسعه شایستگی پرستاران به یکی از وظایف اصلی و مهم مدیران حرفه تبدیل شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی مطالعات مربوط به شایستگی پرستاران در ایران به صورت مرور یکپارچه و واکاوی چالش های مربوطه می باشد. مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع مروری یکپارچه بود که در پنج مرحله شامل شناسایی و تعیین هدف، جستجوی منابع، ارزشیابی داده ها، تجزیه و تحلیل داده ها و ارایه نتایج که توسط Knafl & Whittemore پیشنهاد شده است انجام شد. جستجو با استفاده از کلیدواژه های شایستگی، صلاحیت، ارزیابی/ ارزشیابی/ بررسی شایستگی و ارتقای شایستگی در پایگاه های اطلاعاتی SID، Iran DOC، Scopus، CINAHL، PubMed، Google Scholar و Science Direct انجام شد. نتیجه جستجوی جامع اولیه شامل 488 مقاله بود. پس از اعمال معیارهای ورود به مطالعه و ارزیابی مقالات با استفاده از ابزار انتقادی Bowling درنهایت 19 مقاله وارد پژوهش شد. یافته ها: پس از ارزیابی جامع مقالات نتایج تحت عنوان: الف) فاکتورهای مربوط به پژوهش شامل سنجش مفهوم شایستگی، روش های ارزیابی، ابزار پژوهش، نوع پژوهش، نوع نمونه گیری، بخش های تحت مطالعه و مکان تحت مطالعه، ب) فاکتورهای مربوط به جمعیت موردمطالعه شامل ویژگی های پایه شرکت کنندگان، پ) نوع مداخله انجام شده برای ارتقاء شایستگی شامل مداخلات انجام شده بر روی پرستاران، سرپرستاران و مدیران و ت) همبستگی شایستگی با سایر مفاهیم طبقه بندی و چالش های مربوطه نیز شناسایی گردید. بحث و نتیجه گیری: شایستگی به عنوان یکی از ویژگی های حیاتی پرستاران باید در ارزشیابی های دوره ای گنجانده شده و به کارگیری پرستاران منوط به کسب شایستگی های لازم باشد. نتایج نشان داد این مفهوم نیاز به بررسی دقیق و عمیق تر داشته و مشکلات و چالش هایی در رابطه با برنامه ریزی و اجرای مطالعات مرتبط وجود دارد. امید است نتایج پژوهش بتواند در راستای ارتقاء کیفیت مطالعات مربوط به شایستگی پرستاران کشور موثر واقع شود.

مقدمه: بخش مهمی از سالمت و بهزیستی زنان مسائل جنسی است که میتواند بر کمیت و کیفیتت ووابتز زنایتویی ترگیررت او باید. این پژوهش با هدف تعیین اگربخشی آموزش وویکرد یکپاوچه بر صمیمیت هیجانی و عملکرد جنسی زنتان میانستا انجتا ید. مواد و روشها: پژوهش از نوع کاوآزمایی آموزیی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و رروه کنتر بود. جامعه آماوی، تمتامی زنتان مراجعهکننده به مرکز مشاووه و خدمات ووانیناختی آوتیمان یهر مشهد دو سا 9911 بودند. با ووش نمونهریری دو دستتر، ، تعداد 93 نفر انتخاب و دو رروههای آزمایش )91 نفتر و کنتتر ) 91 نفتر رتراو ررنتنتد و پرسشتنامه هتای صتمیمیت ه یجتانی )Olson و Schaefer، 9199 و عملکرد جنسی )Rosen و همکاوان، 0333 وا تکمیل کردند. دو رروه آزمایش، وویکرد یکپاوچه Feldman دو 9 جلسه )هفتهای 9 جلسه به مدت 13 دریقه اجرا رردید. پس از پایان آموزش از رروهها پسآزمتون ررنتته یتد. دادهها با ووشهای آماو توصیفی و آنالیز کوواویانس چندمتغیری تحلیل ید. یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش وویکرد یکپاوچه باعث بهبود عملکرد جنستی )19/7=F، 399/3>p و 17/3=Eta و انتزایش صمیمیت هیجانی )20/91=F، 339/3>p و 03/3=Eta دو زنان رروه آزمایش نسبت به رروه کنتر ید. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، برنامهویزی برای استفاده از ووش آموزش رویکرد یک پارچه به منظوو انتزایش صتمیمت هیجتانی و بهبود عملکرد جنسی زنان میانسا ضرووی است.

هدف پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی در دانشجویان انجام شد. روش روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه گواه نابرابر بود. نمونه پژوهش شامل 71 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی 24 نفر، گروه آزمایشی حل مسئله 20 نفر و گروه گواه 27 نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و به صورت تصادفی (قرعه کشی) انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. برای گروه های آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و به مدت یک ماه آموزش داده شد، در این مدت آزمودنی های گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان می شود. آموزش حل مسئله نیز سبب افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان می شود. هم چنین، یافته ها نشان داد بین تاثیر دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر تحمل پریشانی دانشجویان تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: این نتایج می تواند پشتوانه ای برای به کارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش تحمل پریشانی در دانشجویان باشد.

هدف این پژوهش، مقایسه ی اثربخشی آموزش شایستگی هیجانی و حل مسأله بر خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. نمونه پژوهش شامل 81 نفر (گروه آزمایش شایستگی هیجانی 25 نفر، گروه آزمایشی حل مساله 27 نفر و گروه گواه 29 نفر) از بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان استان مازندران بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسش نامه ی خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) بود. به گروه های آزمایشی، آموزش شایستگی هیجانی و حل مسئله طی 10 جلسه و به مدت یک ماه ارائه شد، در این مدت آزمودنی های گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر، نشان داد آموزش شایستگی هیجانی سبب بهبود خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان شد. آموزش حل مسئله نیز سبب بهبود خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان شد. هم چنین، یافته ها نشان داد بین اثربخشی دو گروه شایستگی هیجانی و حل مسئله بر خودکارآمدی ادراک شده دانشجویان تفاوت معناداری وجود نداشت. این نتایج می تواند پشتوانه ای برای به کارگیری شایستگی هیجانی و حل مسئله برای افزایش خودکارآمدی ادراک شده در دانشجویان باشد.

زمینه و هدف: زورگویی از رفتارهای مشکل ساز دورهٔ نوجوانی است. افراد زورگو سطوح پایین تری از شایستگی اجتماعی و تنظیم هیجان را نشان می دهند. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ذهن آگاهی بر شایستگی اجتماعی و بدتنظیمی هیجانی دانش آموزان زورگو انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری تحقیق را تمامی دانش آموزان پسر پایهٔ دوازدهم مدارس شهر سراب در سال تحصیلی 1400-1399 تشکیل دادند. ازاین بین سی نفر داوطلب واجد شرایط به روش نمونه گیری دردسترس و پس از کسب معیارهای ورود، به عنوان نمونه وارد مطالعه شدند و در دو گروه پانزده نفره قرار گرفتند. ابزارهای به کاررفته در پژوهش، پرسش نامهٔ تجدیدنظرشدهٔ زورگو/قربانی الویوس (الویوس، 2006) و پرسش نامهٔ شایستگی اجتماعی (فلنر و همکاران، 1990) و مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (گرتز و روئمر، 2004) بود. گروه آزمایش هشت جلسه آموزش ذهن آگاهی دریافت کرد و در این مدت برای گروه گواه هیچ آموزشی ارائه نشد. تحلیل داده ها بااستفاده از تحلیل کوواریانس در برنامهٔ SPSS در سطح معناداری 0٫05 انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد، آموزش مهارت های ذهن آگاهی بر بهبود شایستگی اجتماعی (ضریب اثر=0٫259، 0٫009=p) و کاهش بدتنظیمی هیجانی (ضریب اثر=0٫264، 0٫006=p) دانش آموزان زورگو در گروه آزمایش مؤثر بود. نتیجه گیری: به کارگیری آموزش مهارت های ذهن آگاهی برای حل مشکلات و نارسایی های مربوط به شایستگی اجتماعی و بدتنظیمی هیجانی دانش آموزان زورگو مؤثر است و می توان از این روش در پیشگیری از زورگویی بهره برد.